Parasha B'shalach - Exodus 14:1-14

DOOR DE SCHELFZEE

Exodus 14:1 Toen sprak de HEERE tot Mozes:
2. Spreek tot de Israëlieten en zeg dat zij terugkeren en hun kamp opslaan voor Pi-Hachiroth, tussen Migdol en de zee, voor Baäl-Zefon. Daartegenover moet u uw kamp opslaan, bij de zee.
3. De farao zal dan van de Israëlieten zeggen: Zij zijn in het land verdwaald. De woestijn heeft hen ingesloten.
4. En Ik zal het hart van de farao verharden, zodat hij hen achtervolgt. Dan zal Ik ten koste van de farao en ten koste van heel zijn leger geëerd worden, zodat de Egyptenaren zullen weten dat Ik de HEERE ben. En zo deden zij.
5. Toen de koning van Egypte verteld werd dat het volk gevlucht was, keerde het hart van de farao en zijn dienaren zich tegen het volk, en zij zeiden: Hoe hebben we dit kunnen doen, dat wij Israël uit onze dienst hebben laten gaan?
6. Hij spande zijn strijdwagen in en nam zijn volk met zich mee.
7. Hij nam ook zeshonderd van de beste strijdwagens mee, ja, alle strijdwagens van Egypte, met op elk daarvan officieren.
8. Want de HEERE verhardde het hart van de farao, de koning van Egypte, zodat hij de Israëlieten achtervolgde. Maar de Israëlieten waren door een opgeheven hand geleid.
9. De Egyptenaren, met al de paarden en strijdwagens van de farao, en zijn ruiters, en zijn leger achtervolgden hen en haalden hen in waar zij hun kamp hadden opgeslagen, bij de zee, bij Pi-Hachiroth, voor Baäl-Zefon.
10. Toen de farao dichtbij gekomen was, sloegen de Israëlieten hun ogen op, en zie, de Egyptenaren trokken achter hen aan. Toen werden de Israëlieten zeer bevreesd en riepen (צָעַק tsa`aq = schreeuwen H6817) tot de HEERE,
11. en zij zeiden tegen Mozes: Waren er in Egypte geen graven, dat u ons hebt meegenomen om in de woestijn te sterven? Hoe hebt u dit met ons kunnen doen door ons uit Egypte te leiden?
12. Was dit niet wat wij in Egypte al tegen u zeiden: Laat ons met rust, laten wij de Egyptenaren maar dienen? Want het is beter voor ons de Egyptenaren te dienen dan in de woestijn te sterven.
13. Maar Mozes zei tegen het volk: Wees niet bevreesd, houd stand, zie het heil van de HEERE dat Hij vandaag nog voor u zal bewerken! Want de Egyptenaren die u vandaag ziet, zult u tot in eeuwigheid niet meer terugzien.
14. De HEERE zal voor u strijden, en ú moet stil zijn.

De tekst van vandaag staat niet op zichzelf, maar is onlosmakelijk verbonden met de voorgaande.
In beide verzen samen staat de opdracht: „Vertrouw op de Here en doe het goede, woon in het land en betracht getrouwheid; verlustig u in de Here...” En daaraan is dan de belofte verbonden: „...dan zal Hij u geven de wensen van uw hart” (Ps.37:3,4). Wat zouden we toch graag de wensen van ons hart verkrijgen! Maar wat voldoen we toch moeilijk aan de opdracht die God als voorwaarde stelt.

Toen de Israëlieten Farao en zijn ruiters achter zich zagen naderen, werden zij zeer bevreesd. "Ze schreeuwden tot de HEERE", staat er. Maar of ze op Hem vertrouwden? Nee, echt niet.
Want je kunt pas op iemand vertrouwen, als je hem hebt leren kennen als iemand die te vertrouwen is. En Israël kende zijn God nog te weinig om in beproevingen echt op Hem te vertrouwen. Hebben wij God al zo leren kennen in ons leven dat we in moeilijke omstandigheden het echt met Hem wagen?

God leren we alleen kennen door Hem te gehoorzamen, zoals Jezus zegt:

„Wie Mijn geboden heeft en ze bewaart..., Ik zal Mijzelf aan hem openbaren” (Joh.14:21).

God wil ons zo graag de wensen van ons hart geven, maar Hij kan dat alleen als we Hem vertrouwen en Hem gehoorzamen. Immers, iemand gehoorzamen, zonder hem te vertrouwen, doe je alleen uit angst of uit berekening.

Het is belangrijk te weten voor onszelf of onze gehoorzaamheid aan dat wat God zegt, voortkomt uit angst of uit het ons echt geborgen weten in Hem. Echt gehoorzamen en vertrouwen horen bij elkaar en alleen hierin voelen we ons veilig en gelukkig en pas dan kunnen we ons ook echt verlustigen in Hem.