Punten bij de Parasja: Chajee Sara 

Omgaan met verlies

Deze Parasja vertelt over de dood en begrafenis van Sara, de vrouw van Abraham (Genesis 23).

Ook lezen we het verhaal over de dienstknecht van Abraham die op reis gaat op zoek naar een vrouw voor Izaäk en we lezen over het huwelijk tussen Izaäk en Rebecca (Genesis 24).
De Parasja eindigt met de dood van Abraham (Genesis 25:1-18).
Er is veel te zeggen over dit Torah gedeelte. Vandaag leggen we een gedachte voor over hoe Abraham omging met verlies.

Genesis 23:2: En Sara stierf in Kirjath-Arba – het tegenwoordige Hebron – in het land Kanaän. Abraham ging de tent in om rouw te bedrijven over Sara en haar te bewenen.

Het leven van Abraham kende veel uitdagingen. Zijn geloofswandel begon met de roep van God om alles dat hij kende achter zich te laten en op weg te gaan naar het land Kanaän. Vanaf die tijd kreeg hij te maken met hongersnood, oorlog, conflicten en hartverscheurende geloofsproeven, waarbij zijn eigen zoon was betrokken.

Abraham—iemand die heel veel heeft meegemaakt en in de Schrift wordt gezien als een man met een groot geloof—werd ook geraakt door de dood.  In de Schrift staat dat hij de dood van Sara beweende.

Het lijkt erop dat hoe sterk je geloof ook is, het verlies van een geliefde altijd ontzettend pijnlijk is.

Abraham was niet de enige man met een groot geloof die diep werd geraakt door de dood van een geliefde. Zelfs onze Messias werd emotioneel geraakt door deze pijnlijke ervaring. In de Schrift staat dat Jesjoea weende over de dood van Zijn vriend Lazarus:

Johannes 11:33-36 
Toen Jezus (Jesjoea) haar dan zag huilen, en ook de Joden die met haar meekwamen, zag huilen, werd Hij heftig in de geest bewogen en raakte innerlijk in beroering. En Hij zei: Waar hebt u hem gelegd? Zij zeiden tegen Hem: Heere, kom het zien. Jezus (Jesjoea) weende. De Joden dan
zeiden: Zie, hoe lief Hij hem had! 

Toen Jesjoea de pijn zag van iedereen die was betrokken bij de dood van Lazarus, was Hij diep geraakt, zo erg dat hij zelfs moest huilen. Is het niet treffend dat onze Messias huilde met hen die huilden? 

Het interessante is dat Jesjoea al wist dat Lazarus binnenkort zou worden opgewekt uit de dood. Als Hij dat dan wist, waarom huilde Hij dan? In de Schrift staat dat de Messias onze pijn op zich neemt als Zijn eigen pijn:

Jesaja 53:4a Voorwaar, onze ziekten heeft Híj op Zich genomen, onze smarten heeft Hij gedragen...

De dood is niet het einde voor hen die Jesjoea kennen. Net zoals Lazarus, zullen zij die ontslapen zijn weer opstaan. Op een dag zal God de tranen van onze ogen wissen en zal de dood er niet meer zijn.
Maar in de tussentijd kun je troost vinden in het feit dat God jouw pijn begrijpt. In jouw moment van verschrikkelijke pijn en hartzeer, huilt de Messias met je mee. Dus als je moet huilen, ga dan naar God voor troost. En bedenk dat door de opstanding van Jesjoea, de dood voor eens en voor altijd is verslagen.

Bedankt voor het lezen van deze Punten bij de Parasja!
We bidden dat deze studie je tot zegen is geweest en vergeet niet om alles te blijven onderzoeken.